Kan verbinding met de ander ons redden?

Grappig dat je het zegt, want veerkracht is iets waar ik zelf ook veel mee bezig ben. Iedere dag wordt je om je oren geslagen met slecht nieuws, de politieke situatie in de VS is afschuwelijk met onze president, we zitten de hele tijd op onze telefoons en er hangt kwaads boven ons als een donderwolk én ik worstel met mijn eigen werk op dit moment. Toch weet ik dat ik eerder in zulke situaties heb gezeten, dus ik geloof wel dat ik er weer bovenop kom.

Je wil niet geloven hoe vaak ik dezer dagen aan die plek denk.

Ja, echt! Het is een lange tijd hartstikke grijs geweest hier in Minnesota, maar vanochtend scheen de zon en terwijl ik net mijn ochtendmeditatie deed in die zon dacht ik na over dat moment op het bankje. Net als vanochtend was er iets met het licht toen, in Helsinki.

Ik mediteerde – zoals altijd een persoonlijk gebrouwen allegaartje van transcendente meditatie en Vipassana-meditatie – en de manier waarop de zon op het water reflecteerde zorgde voor een doorbraak. Er was iets vreemds aan omringd te zijn door licht, het is iets wat niet per se een woordelijke ervaring is, maar wel iets waardoor ik daadwerkelijk kon voelen hoe alles één is, en hoe ik daarom verbonden ben met alles. Ik heb daarna ook een tijdlang geprobeerd dat gevoel terug te halen, en dat is dan weer een heel slecht idee.

Ik groeide op in een buiten-buitenwijk van Minneapolis, echt een stuk stad dat het midden houdt tussen suburb en platteland. Om bij een groep kinderen te komen waar ik nog een klein beetje aansluiting mee had, moest ik al naar de suburbs van Minneapolis zelf afreizen, en dat bracht gewoon flinke moeilijkheden voor mij met zich mee. Ik stond toen eigenlijk al buiten die groep, en toen ik naar de universiteit ging was dat eigenlijk nog steeds het geval. Dat was een soort ramp van sociale uitsluiting.

Ja, als ik dat bespreek wordt het écht therapie en daar willen we waarschijnlijk niet naar toe.

Het mediteren framede ik niet als ‘ik moet mij met andere mensen verbinden’ maar als ‘alles is verbonden’. De manier waarop het licht op het water sloeg en dan mijn ogen binnendrong, dat was het soort verbinding dat ik in die periode daarna interessant vond. Ik wil niet te zweverig klinken, maar er was en is zo’n gevoel, waarbij het bijna niet uitmaakt of je een connectie hebt met een plant of persoon, en ik heb dat gevoeld, en dat is de connectie waarover ik het heb. Dat gevoel van connectie veranderde ook een tijdlang mijn leven en werk.

Na het moment op dat bankje in Helsinki wist ik dat er iets moest veranderen. Ik heb toen een in een oude schuur bij mij in de buurt, zonder elektriciteit of lopend water, tijdelijke sculpturen gemaakt en zitten spelen met licht. En toen ik dat een poosje had gedaan bracht ik daar mensen heen om gewoon één op één tijd met ze door te brengen. Zonder al te veel woorden uit te wisselen, maar om gewoon in een ruimte met iemand anders te zijn en onze energievelden te voelen. Met één iemand maakte ik een wip, zo’n speeltoestel, weetjewel? Die wip interesseerde me mateloos. De wip werd een soort metafoor voor het maken van portretten, omdat op de wip zitten draait om een uitwisseling van energie, en zo zie ik portretteren ook.

Voorheen zag ik fotografie in termen van hoe ik verwijderd was van mensen, erna zag ik het als een uitwisseling van energie. Een werk als Broken Manual staat bijvoorbeeld compleet in het teken van mijn verwijdering van anderen, maar bij I Know How Furiously Your Heart Is Beating is dat dus helemaal anders.

Ik groeide op in een buiten-buitenwijk van Minneapolis, echt een stuk stad dat het midden houdt tussen suburb en platteland. Om bij een groep kinderen te komen waar ik nog een klein beetje aansluiting mee had, moest ik al naar de suburbs van Minneapolis zelf afreizen, en dat bracht gewoon flinke moeilijkheden voor mij met zich mee. Ik stond toen eigenlijk al buiten die groep, en toen ik naar de universiteit ging was dat eigenlijk nog steeds het geval. Dat was een soort ramp van sociale uitsluiting.

Ja, als ik dat bespreek wordt het écht therapie en daar willen we waarschijnlijk niet naar toe.

Het mediteren framede ik niet als ‘ik moet mij met andere mensen verbinden’ maar als ‘alles is verbonden’. De manier waarop het licht op het water sloeg en dan mijn ogen binnendrong, dat was het soort verbinding dat ik in die periode daarna interessant vond. Ik wil niet te zweverig klinken, maar er was en is zo’n gevoel, waarbij het bijna niet uitmaakt of je een connectie hebt met een plant of persoon, en ik heb dat gevoeld, en dat is de connectie waarover ik het heb. Dat gevoel van connectie veranderde ook een tijdlang mijn leven en werk.

Na het moment op dat bankje in Helsinki wist ik dat er iets moest veranderen. Ik heb toen een in een oude schuur bij mij in de buurt, zonder elektriciteit of lopend water, tijdelijke sculpturen gemaakt en zitten spelen met licht. En toen ik dat een poosje had gedaan bracht ik daar mensen heen om gewoon één op één tijd met ze door te brengen. Zonder al te veel woorden uit te wisselen, maar om gewoon in een ruimte met iemand anders te zijn en onze energievelden te voelen. Met één iemand maakte ik een wip, zo’n speeltoestel, weetjewel? Die wip interesseerde me mateloos. De wip werd een soort metafoor voor het maken van portretten, omdat op de wip zitten draait om een uitwisseling van energie, en zo zie ik portretteren ook.

Voorheen zag ik fotografie in termen van hoe ik verwijderd was van mensen, erna zag ik het als een uitwisseling van energie. Een werk als Broken Manual staat bijvoorbeeld compleet in het teken van mijn verwijdering van anderen, maar bij I Know How Furiously Your Heart Is Beating is dat dus helemaal anders.